2 januari 2016
Ook het vervolg is best lastig
Ik heb geen plan. Enfin, ik heb wel een plan, maar het is niet het soort plan dat inhoudt dat ik elke dag een halfuur op LinkedIn spendeer en vriendjes word met CEO’s en CFO’s en UFO’s en al die andere maatpakken en wandelende extralegale voordelen. Ik heb verschillende plannen, die zich laten vatten onder één gemeenschappelijke noemer, namelijk geld uitgeven. Merk op dat ik niet gezegd heb dat het een goéd plan was.
Ge hebt misschien gemerkt dat ik mezelf omschrijf als ‘werkloos’ en niet ‘werkzoekend’. Dat komt omdat ik niet zoek. (Ik vraag me af of ik nu ‘werkloos’ in mijn e-mail signature moet zetten. Het zou lollig kunnen zijn.) Ik heb ze zelf georchestreerd, mijn werkloosheid. Dat zit zo: ik had werk, en toen besloot ik dat ik het niet meer wilde. Ja. Want ik deed het al lang en ik verveelde mij en ‘corporate’ is een woord dat mij enkel kan boeien in hypothetische context en een mens heeft al eens wat afwisseling nodig.
Het lijkt op dag twee al moeilijk om mijn status als nieuwbakken persoon ten laste van de staat te behouden. Er heeft mij verdorie al iemand werk aangeboden. De boodschap was cryptisch. Ze luidde: “Interesse om met ons contact op te nemen ? Ssstttttt.” De afzender was een dame met een make-upbedrijf waarmee ik een paar keer een vergadertafel deelde. Toen ging ze verder: “Kan je volgende week nog eventueel komen voor gesprek in onze hoofdzetel Ghislenghien, we gaan vacature plaatsen ivm uitbouw van onze marketing afdeling gezien onze internationale ambities.” Oef, de dreiging week even snel als ze was opgekomen. Ghislenghien én een bedrijf dat handelt in poedertjes die lustig gesmeerd worden op varkensbillen, dat ziet ge van hier.