11 april 2016
Sorry
Ik ben een slechte werkloze. Kijk niet zo meewarig, het is echt waar. Ik heb verdorie zelfs naamkaartjes. Het zijn er honderd, een cijfer dat vragen zou kunnen doen rijzen over mijn ambitie, maar de Pamelse klei in mij zegt dat ik maar beter klein kan beginnen. Want zelfstandigen zijn nu eenmaal ‘kleine zelfstandigen’. Nooit zijn ze groot. Hoogstens middelgroot, waarbij ze dan kunnen toetreden tot de middenstand.
Het heeft wel zijn voordelen, zo’n beperkte oplage. Zodra ze uitverkocht zijn, kan ik weer een nieuw ontwerp uitbrengen. Mijn kaartjes zijn kunstige werken, heel erg exclusief, uitgebracht in edities van honderd. Verzamel ze alle vijf.
Ge lacht. Maar dat werkt dus, zo’n businesskaartje gedrukt op het goedkoopste papier dat flyer.be te bieden had. (Ge dacht toch niet dat ge mij liggen had zeker, met uw standaard glossy papier? Snoodaards.) Het bewijs dat het werkt: er wordt naar mij gebeld, met vragen.
Of ik de stem van een praatgrage robot, voorlopig bestaande uit losse flarden conversatie in een lange Excel lijst, kan vertalen voor een app. Of ik de internationale pers wil trachten te overtuigen om te schrijven over wat uw brein stuurt als ge een nieuwe Opel Meriva koopt en geen Datsun — nochtans ook een zeer degelijke automobiel voorzien van ramen, deuren en een chassis.
Ik prees de voorbije week take-out pizza’s aan en eentje met Grimbergenkaas, voor de echte bourgondiër. Ik loop nu de straten van Gent af en kruis frietkoten en wasserettes aan op een planneke zodat jonge toeristen binnenkort zorgeloos hun geld over de balk kunnen gooien in mijn stad, op plaatsen voor hen gecureerd door ondergetekende. Ik interviewde een dozijn platenverzamelaars voor een boek over vinylgekken uit alle hoeken van ons koninkrijk.
Er was zelfs iemand die belde om te vragen of ik vibrators wilde uittesten en punten wilde geven, om vervolgens die score toe te lichten op prime time tv. (Ik heb nee gezegd, al vind ik dat nu misschien wel erg kleingeestig van mij. Ik had moeten vragen hoe veel ze betaalden. Ik bedoel maar, er zijn ergere manieren om de huishuur bij elkaar te schrapen dan wat te vibreren, nee?).
Maar al die activiteit is uiterst nefast voor mijn statuut als werkloze. Het spijt mij. Ik ga er aan werken. Beloofd.