17 januari 2016
De verzameling
Ademen, trut. De winter buiten is schoner dan ooit en ik zit in station Gent-Sint-Pieters drie dikke tranen te bleiten in een hoekje, terwijl ik een kaasbroodje eet. Een kaasbroodje dient niet verward te worden met een broodje kaas. Nee. Een kaasbroodje is Panostaal voor warm, soelaas biedend bladerdeeg met gesmolten kaas en veel calorieën.
De reden voor dit industrieel stuk cholesterolverhoger en die drie tranen is dat ik ulder ga missen. Ik ga ulder missen want ik start een nieuwe verzameling, namelijk die van clichés. Ik ben dertig. Ik ben sinds een tijdje weer vegetariër. Ik kleur mijn haar tegenwoordig met henna. Ik ben werkloos. En ik ga naar Azië. Meer nog: ik ben al op weg. Ik zit helemaal op schema met mijn verzameling.
Thailand begot. Ja. Sorry. Niet dat ik mij moet verantwoorden tegenover u, beste lezer, met uw priemende ogen op het scherm en uw meningen die zich rapper vormen dan ik de woorden kan typen om ze te voeden. Ik zie u geeneens! Maar ik verontschuldig mij dus toch. Lichtjes. Omdat ik zo'n teleurstellend kind van mijn generatie blijk te zijn. 'Ze proberen maar wat, meneer.' 'Om de twee jaar een andere job.' 'Het moet altijd meer en beter.' Enfin. Dit kind van haar generatie zit zometeen te zweten in Bangkok en vraagt zich af of dit nu het Groote Avontuur is. Tiny in het Land van de Tempels.
Mijn brein kan voorlopig maar één situatie tegelijk aan. De kracht van de verbeelding wordt volledig teniet gedaan. Thans verplaats ik me mentaal niet in de tijd of de ruimte. Fysiek des te meer, met trams en treinen en vliegtuigen en taxi’s. Maar dus geen ‘Ga ik mij laten rollen door een tuk tuk chauffeur? Voorzekers wel,’ of ‘Ik zal daar toch niet eenzaam zijn zeker?’. Niets van dat alles. Mijn hersenen kennen enkel nog het hier en nu. Mijn gezicht strijkt zijn plooien uit, dat helpt om te negeren dat mijn hartslag in ruisen is overgegaan daar waar kloppen normaliter is aangewezen.
In tussentijd neem ik nota van details.
a) Etihad Airways voorziet mij van air hostessen zoals ge ze droomt (ja, ik ben oppervlakkig en nee ik ga me daar niet schuldig over voelen) en vat de reis aan met een kort reisgebed uit the holy qur’an. Compleet met paarse wolken die uit het scherm tuimelen, doorkliefd met een goddelijk licht en Disneymuziek.
b) Er wonen zwaluwen aan Gate 10 in de luchthaven van Abu Dhabi. Ik wist niet dat ze emigreerden naar gepotte palmbomen in ge-airconditioneerd gebied. Ge kunt het ze niet kwalijk nemen, met dit uitzicht: in het poederroze van de vroege ochtend rijst een elegante, sikkelvormige controletoren, parmantig haar buik bollend tegen de woestijnwind die de vlakte wat dimensie inblaast.